Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Pozwólmy naszym sercom zapłonąć!

W sposób szczególny potrzebujemy dzisiaj rozpalenia naszych serc. Wierzymy i ufamy, że tym, co może dziś rozpalić nasze serca jest doświadczenie jedności, które staje się naszym udziałem przez adorację Najświętszego Sakramentu. Źródłem i szczytem tego doświadczenia jedności jest Eucharystia, a owocem - wspólnota.

Wierzymy, że rekolekcje “Bóg z nami” będą prowadzić do tego, aby nasze parafie stawały się miejscami, w których serca ludzkie mogą doświadczyć jedności i pokoju, płynących z Serca Jezusa, Gorejącego Ogniska Miłości.

===>rekolekcje online<===

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Hasło: P I E L G R Z Y M I N A D Z I E I

24 grudnia 2024: Otwarcie Drzwi Świętych w Bazylice św. Piotra 
24 grudnia 2025: Zamknięcie Drzwi Świętych Bazyliki Świętego Piotra

Pełen kalendarz:
https://www.iubilaeum2025.va/pl/pellegrinaggio/calendario-giubileo.html
LOGO

Czytaj więcej: Przed nami Rok Jubileuszowy 2025

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

I. SPECYFIKA INSTYTUTÓW ŚWIECKICH

1. Jak można być i świeckim i konsekrowanym? Po co, żyjąc w świecie, składać śluby?

Przez konsekrację członkowie instytutów ofiarują całe swoje życie wyłącznie Bogu, naśladując Jezusa poprzez radykalne życie radami ewangelicznymi (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa), modlitwę i życie eucharystyczne. Jednocześnie, żyjąc w świecie pośród codziennych zajęć, zajmują się zwykłymi sprawami świata. Podejmują pracę zawodową, tworzą relacje z ludźmi, służą innym w potrzebach, rozwijają swoje talenty, pasje i uzdolnienia. Nie jest im obcy trud codziennych zmagań, niepowodzeń, problemów, których doświadczają ludzie w dzisiejszym świecie. Konsekracja pomaga przepełniać świat Bożą obecnością i miłością.

Czytaj więcej: Pytania o instytuty świeckie - informacje dla młodych

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

„…królowanie Jezusa Chrystusa polega na tym, że potrafi On zrezygnować z siebie i zadbać o tych, których świat uważa za najmniejszych, których świat uważa za niepotrzebnych, których świat nie ma ochoty zauważać – głodni, spragnieni, nadzy. Kto się nimi w świecie przejmuje? Jezus Chrystus Król –  jest cały na ich służbie. To jest ta królewska godność, która jest nam wszystkim zadana w stworzeniu. Bóg, gdy nas powoływał do życia, to widział naszą wielkość w służbie tym, którzy mogą najmniej. Sąd dotyczy tego, czy potrafimy być królami na sposób Jezusowy. Nie tak, że mamy władzę nad innymi, ale przede wszystkim mamy władzę nad sobą. Jesteśmy wolnymi ludźmi, którzy trzymają swoje życie we własnych rękach, i ponieważ posiadają siebie w wolności, to potrafią także siebie dać…”

kard. Grzegorz Ryś

materiał zaczerpnięty z Deon.pl

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Przez konsekrację członkowie instytutów ofiarują całe swoje życie wyłącznie Bogu, naśladując Jezusa poprzez radykalne życie radami ewangelicznymi (czystości, ubóstwa i posłuszeństwa), modlitwę i życie eucharystyczne. Jednocześnie, żyjąc w świecie pośród codziennych zajęć, zajmują się zwykłymi sprawami świata. Podejmują pracę zawodową, tworzą relacje z ludźmi, służą innym w potrzebach, rozwijają swoje talenty, pasje i uzdolnienia. Nie jest im obcy trud codziennych zmagań, niepowodzeń, problemów, których doświadczają ludzie w dzisiejszym świecie. Konsekracja pomaga przepełniać świat Bożą obecnością i miłością.

Kiedy ktoś odkrywa, że chce swoje życie oddać Chrystusowi, wybiera Go jako jedynego Oblubieńca. Śluby pomagają wytrwać w podjętych zobowiązaniach dzięki łasce Bożej, która jest z nimi związana. Kościół potwierdza tę decyzję, a przynależność do konkretnej wspólnoty i więzi z innymi, którzy żyją podobnie wspiera i umacnia. Śluby są wejściem do konkretnej wspólnoty na całe życie i przeżywanie wraz nią formacji.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Komisja Nauki Wiary Konferencji Episkopat Polski wydała dokument „O właściwym rozumieniu chrześcijańskiej religijności”, który ukazuje poprawne jej rozumienie i zarazem ostrzega przed wieloma jej wypaczeniami. Wśród nich wymienia się „chrześcijaństwo zsekularyzowane”, polegające na redukowaniu Kościoła do wymiaru horyzontalnego, a także religijność zabobonną, która związana jest z tendencją do odrzucania roli rozumu w akcie wiary, manichejską wizją świata owocującą przekonaniem, że stworzony świat jest zły ze swej natury, czy błędną interpretacją objawień prywatnych.

– Dokument ten dotyczy kwestii poprawnego rozumienia chrześcijańskiej religijności – wyjaśnia abp Stanisław Budzik w rozmowie z KAI. Przypomina, że każdy człowiek jest ze swej natury otwarty na Boga i swoją religijność manifestuje na różne sposoby w ciągu dziejów, a zdolność do poznawania Boga jest wspaniałym darem Stwórcy. Dodaje, że „niestety ze względu na liczne słabości człowiek nierzadko błądzi w poszukiwaniu Boga, przyjmując formy religijności niezgodne z Objawieniem Bożym dokonanym w Chrystusie”.
Dokument „O właściwym rozumieniu chrześcijańskiej religijności” ma być więc pomocą – jak czytamy we wstępie – „zwłaszcza dla duszpasterzy oraz świeckich liderów wspólnot katolickich, w rozeznawaniu kierunku, w którym podążają prowadzone przez nich grupy wiernych. Ma również pomóc w praktykowaniu właściwych form religijności chrześcijańskiej oraz w wyraźnym odróżnianiu ich od tendencji niezgodnych z chrześcijańską tradycją wiary i praktyką modlitewną”.

Czytaj więcej: „O właściwym rozumieniu chrześcijańskiej religijności” – dokument Komisji Nauki Wiary KEP

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Dlatego, że powołanie oznacza apel, wezwanie; a wzywanie jest przecież jedną z funkcji słowa. Powołanie stanowi część bardziej ogólnego fenomenu słowa Bożego, więc można do niego odnieść aspekty i cechy charakterystyczne dla tego słowa. Dlatego właśnie naszym punktem odniesienia jest głównie ta Konstytucja Soboru, która zaczyna się od słów: Dei Verbum – Słowo Boże.

Słowo Boże jako słowo

Wiele napisano na ten temat, najczęściej wychodząc od fenomenologii słowa. Objaśnia ona słowo w jego najbardziej podstawowych przejawach: ja – komunikacja w pierwszej osobie, słowo jako środek wyrazu, jako coś, co mnie wyraża. Ty – słowo jako wezwanie. I trzecia osoba – słowo jako informacja. Słowo Boże stanowi środek wyrazu, manifestację tego, kim Bóg jest, i tego, co chce o sobie powiedzieć. Słowo ludzkie stanowi wyraz tego, czym jest człowiek i czego pragnie. Ja także w rozmowie z wami instynktownie i niebezpośrednio przekazuję coś na własny temat. Chociaż nie mówię o sobie wprost, wiele daję do zrozumienia z tej prostej przyczyny, że mówię; na podstawie tego, co mówię, słuchacz mógłby zbudować sobie logiczny, kompletny obraz mojej osoby. Dzieje się tak dlatego, że nie da się mówić, nie przekazując równocześnie czegoś na swój własny temat. Oczywiście istnieją pewne słowa w pierwszej osobie, które mają szczególną funkcję komunikacyjną. Kiedy Jezus mówi: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym” (J 15,1) , „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba” (J 6,51), „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” (J 14,6) itp., sam siebie wyraża i objawia. A zatem podstawową funkcją słowa Bożego jest wyrażanie Boga.

Czytaj więcej: Słowo Boże

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Okiem psychologa

Dzisiejsze społeczeństwo jest bardzo otwarte na wszelkie nowe prądy, nawet niekoniecznie zdrowe i korzystne. Chętnie przy tym zrywa się z tradycjami, nawet najlepszymi i ośmiesza się ich obrońców. Jednak postęp nie bierze się znikąd, w pewien sposób wyrasta z dobrych tradycji. Trzeba więc zachować te tradycje i wypróbowane wartości oraz przekonać świat o ich słuszności i potrzebie. Jedną z takich wartości jest religia i wiara nie tylko w to, że istnieje Bóg, którego nie jesteśmy w stanie objąć swoim rozumem, który jest dla nas niepojętą tajemnicą i który wymaga od nas nieograniczonego zaufania, że jest On Panem wszystkiego, co istnieje, co się zdarza nie tylko w naszym życiu, ale i we wszechświecie.
Na podstawie własnej, wieloletniej praktyki zawodowej jako psycholog i psychoterapeuta widzę, jaki wpływ na funkcjonowanie psychiczne człowieka ma religia i wiara, szczególnie w sytuacjach traumatycznych, jak np. przeżywanie żałoby po śmierci bliskiej osoby. Wiara w to, że śmierć nie jest końcem życia, ale przejściem w inny świat, w którym kiedyś nastąpi spotkanie, jest istotnym czynnikiem integrującym po chwilowym rozchwianiu psychicznym. Dotyczy to jednak tych, którzy mają głęboką wiarę i osobistą relację z Bogiem. Są jednak tacy „wierzący”, którzy określają się jako religijni, ale „w rozsądnych granicach”, do pewnego stopnia. Dla tych udział w codziennej Mszy św. albo adoracja Najświętszego Sakramentu („klęczenie przed opłatkiem”) jest już przesadą, a nawet dewocją. Tym ludziom trudniej jest uporać się nie tylko ze stratą bliskiej osoby, ale też z innymi stratami (majątku, pozycji społecznej, władzy, jaką daje określony zawód, a która się kończy wraz z odejściem na emeryturę). Nie jest to jednak nowe zjawisko. Wiemy z Ewangelii, że już za ziemskiego życia Chrystusa byli tacy „wierzący”, którzy początkowo wierzyli, że jest On Mesjaszem, widzieli cuda, które czynił, ale kiedy wskazał na siebie jako na pokarm, na chleb dający życie wieczne, oświadczyli „Trudna jest ta mowa, któż może jej słuchać” (J 6,60). To było dla nich zbyt wiele, wydawało się nierealne i przekraczało zdrowy rozsądek. Wymagało bowiem bezgranicznego zaufania. Nie dziwmy się więc, że współcześnie też mamy takich „wierzących”. Może i my sami takimi jesteśmy. Bo rzeczywiście „trudna jest ta mowa”. Czy rzeczywiście nigdy nie targają nami wątpliwości, gdy słyszymy „To jest Ciało Moje... to jest Krew Moja”? Czy powiemy jak Piotr, z głębokim przekonaniem „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6,68)

Lucyna S.
fot. TemplumChristi.pl

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

„W południowej Francji, w departamencie Saone et Loire, w niewielkiej, lecz starożytnej miejscowości Paray-le-Monial wznosi się przepiękna, doskonale zachowana bazylika romańska.

Jednakże nie ta świetna świątynia została wybrana przez Chrystusa na miejsce Jego szczególnych łask, ale niewielka barokowa kaplica przytulona do zespołu klasztornego sióstr wizytek. Gdy się do niej wchodzi, ogarnia dziwna atmosfera. Zdawałoby się, że unoszą się w niej słowa Pana Jezusa: „Oto serce, które tak ukochało ludzi…” i skarga: „W zamian otrzymuje od większości z nich jedynie niewdzięczność…”. To wyznanie usłyszała młoda wizytka siostra Małgorzata Maria w 1674 roku. Tak jak to skromne miejsce objawień, tak i powiernicę wybrał Pan Jezus, aby światu ukazać niepojętą prawdę o swoim Sercu, nieskończenie miłującym każdego człowieka. Z tego miejsca prawda ta rozeszła się na cały Kościół i na świat.”

O historii objawień, o związanym z nimi nabożeństwie do Najświętszego Serca Pana Jezusa i o potrzebie ustanowienia uroczystości, którą dziś obchodzimy w pierwszy piątek po tzw. oktawie Bożego Ciała można przeczytać w tekście Teresy Tyszkiewicz pt. „Serce, które tak ukochało”. Link: https://trwajciewmilosci.pl/serce-ktore-tak-ukochalo/

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Sław języku tajemnicę
Ciała i Najdroższej Krwi
którą jako łask krynicę
wylał w czasie ziemskich dni
Ten co matkę miał dziewicę
Król narodów godzien czci.

Papież Urban IV, w 1264 roku, ustanowił uroczystość liturgiczną ku czci Najświętszego Sakramentu, czyli Boże Ciało. Wtedy też święty Tomasz z Akwinu stworzył pięć hymnów eucharystycznych, wśród nich Sław języku tajemnicę. Dwie ostatnie zwrotki {Przed tak wielkim Sakramentem…) są często śpiewane, jako pieśń w czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu.

Pełna tajemnicy obecność Chrystusa w Eucharystii jest źródłem łask, z których największą jest zbawienie. Przez swoje narodzenie z Maryi i życie wypełnione głoszeniem słowa przygotowywał i nadal przygotowuje nas, w czasie każdej Eucharystii, na przyjęcie zbawienia. To znaczy na przyjęcie samego Boga, który oddaje się w ręce uczniów, w nasze ręce.

Chrystus Stare Prawo wypełnił nową „jakością”. Chleb i wino nie są już tylko wspomnieniem Bożej ingerencji, ale są też jest realną, prawdziwą i substancjalną obecnością Chrystusa w każdej cząstce Postaci Eucharystycznych. Gdy dzieli się Hostię – mówił Tomasz z Akwinu – Jezus znajduje się w niej podobnie, jak odbicie twarzy w kawałkach zbitego lustra. Tej przemiany i obecności, która ma miejsce w czasie konsekracji nie dostrzeżemy zmysłami w taki sposób, w jaki poznajemy świat, możemy ją dostrzec jedynie zmysłem wiary.

Napisano kiedyś o Akwinacie, że jego hymny eucharystyczne mają ogromne natężenie doktrynalne, co absolutnie nie przeszkadza temu, by były wypełnione niezwykłą mistyczną czułością. Święty Tomasz nie poprzestaje na próbie intelektualnego poznania prawd teologicznych. Obecność Boga, choć ukryta i tajemnicza, jest dla niego tak realna, że nie waha się, by oddawać cześć i uwielbiać Boga w Sakramencie Eucharystii, tak w czasie celebracji eucharystycznej, jak i w czasie adoracji.

artykuł z wiara.pl, foto misericors.org

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Trójca święta- wzór wspólnoty:
dla rodzin, parafii, osób konsekrowanych.
Uwielbiajmy Boga w Trójcy Jedynego.

 obraz Trójcy św. Sanktuarium błogosławionej Karoliny Kózkówny w Zabawie

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Maryja jest cudownym echem Boga; kiedy wołamy: "Maryja", Ona odpowiada okrzykiem: "Pan Bóg!". 

Znaleźć Maryję nie oznacza być uwolnionymi od każdego krzyża i cierpienia. Przeciwnie: Maryja daje wszystkim swoim dzieciom kawałeczek drzewa życia, tego drzewa, którym jest Jezusowy krzyż. Jest jak dobra mama, która podając dziecku gorzkie lekarstwo, stara się je osłodzić swoją obecnością...

Maryjo, pierwsza uczennico Jezusa, która w ciszy swego serca znalazłaś łaskę u Boga, a w swoim łonie poczęłaś Zbawiciela, pozwól nam zrozumieć drogę świętości.

(z nowenny Maria Ausiliatrice 2024).

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Geneza: Maryja objawia się włoskiemu jezuicie jako królowa Polski

Już w średniowieczu w na naszych ziemiach żywy był silny kult maryjny, a Matka Boża była traktowana jako szczególna opiekunka Królestwa Polskiego. Jan Długosz nazwał Maryję „Panią świata i naszą”, a maryjna pieśń Bogurodzica od XV wieku pełniła rolę nieoficjalnego hymnu państwowego.
Mało kto wie, że po raz pierwszy Maryja została nazwana wprost Królową Polski w trakcie objawień jakich doświadczył w Neapolu włoski jezuita ojciec Juliusz Mancinelli 14 sierpnia 1608 r. Miał on objawienie, podczas którego Maryja poleciła mu, aby nazwał ją Królową Polski: „A czemu mnie Królową Polski nie zowiesz? Ja to Królestwo wielce umiłowałam i wielkie rzeczy dlań zamierzam, ponieważ osobliwą miłością ku Mnie pałają jego synowie”. Treść tych objawień rozpowszechnił na ziemiach Rzeczypospolitej książę Albrecht Radził, Wielki Kanclerz Litewski.
W czasie najazdu szwedzkiego, 1 kwietnia 1656 r. w katedrze lwowskiej, przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Łaskawej, król Jan Kazimierz złożył uroczyste śluby, zawierające formułę: „Ciebie za patronkę moją i za Królowę państw moich dzisiaj obieram”. W trakcie ślubowania zobowiązywał się szerzyć cześć Maryi, wystarać się u papieża o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, a także zająć się losem chłopów i zaprowadzić w państwie sprawiedliwość społeczną.

Czytaj więcej: Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

"Jednym z przejawów dobroci jest powołanie. Jest ono jakoby naznaczeniem nas dobrocią Ojca Niebieskiego."
O Bogu i człowieku. Rozważania rekolekcyjne, Jedność, Kielce 1999.

                                                                                                                                                                                                                                                                    fot. TemplumChristi.pl

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

"Szczęśliwy jest człowiek, który w swoich cierniach, w swoich mrokach znajdzie drugiego człowieka będącego dla niego Światłem, którym sam żyje, może on pomóc mu również otworzyć się na Światło. Tenże może mu zaimponować drgnieniem serca, które jest jedyne, gdy chodzi o wartość uczucia człowieka związanego z dobrym, z Bogiem."

Homilia Wojciecha Piwowarczyka, _Radość i św. Augustyn Kokoszyce 1968 r.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

"Powstańmy zatem i wyruszmy jako pielgrzymi nadziei, abyśmy, podobnie jak Maryja ze świętą Elżbietą, mogli nieść orędzie radości, rodzić nowe życie i być budowniczymi braterstwa i pokoju" (ojciec św. Franciszek).

Może teraz usłyszysz w swoim sercu glos wezwania do służenia Panu Bogu w instytucie świeckim?

Kim są świeccy konsekrowani? Instytut świecki to wspólnota osób, które Pan Bóg powołał do życia świeckiego, ale konsekrowanego. Polega ono na całkowitym poświęceniu/oddaniu się Bogu przez życie radami ewangelicznymi, czyli poprzez śluby czystości, ubóstwa i posłu­szeństwa, zgodnie z konstytucjami danego instytutu. Osoby te pozostają w swoim środowi­sku i zachowują dyskrecję co do przynależności do instytutu. Dążą do uświęcenia siebie i innych w środowisku, w którym żyją na co dzień.
Charyzmaty instytutów świeckich są zróżnicowane i ukierunkowane na aktualne potrzeby Kościoła i świata. Świeccy konsekrowani mają szczególną rolę do spełnienia w kontakcie z ludźmi świeckimi, bez barier, które mogą istnieć w odniesieniu do kapłanów czy osób zakonnych.

fot. TemplumChristi.pl

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Ona jest świecką osobą konsekrowaną… Co to znaczy w odniesieniu do realiów instytutu świeckiego? W odniesieniu do naszego instytutu?
Znaczy to, że dana osoba, pozostając w warunkach zwykłego codziennego życia, bez szczególnych znaków zewnętrznych, zdecydowała się na pełną i dozgonną przynależność do Pana Boga, wyrażającą się złożonymi Panu ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Realizując te śluby, formalnie przyjęte przez Kościół (o tej samej wartości co śluby zakonne), trwa jednak w swym zwyczajnym środowisku – w pracy zawodowej, relacjach rodzinnych i koleżeńskich, w dotychczasowym mieszkaniu, w swojej parafii, bez habitu. Kiedy myślimy o naszym instytucie, dodajemy: taka kobieta należy do nazywanej instytutem świeckim, zatwierdzonej przez Kościół wspólnoty utworzonej w latach II wojny światowej, gromadzącej osoby dyskretnie idących wspólną drogą. Zgodnie z duchowością tej wspólnoty, bez widocznych z zewnątrz deklaracji, nasza członkini stara się swoim codziennym życiem i rozmaitymi zaangażowaniami świadczyć o miłości Chrystusa Króla Wszechświata, który swoje panowanie wyraża służbą każdemu człowiekowi.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Obudź się!
Zapraszamy do modlitwy o powołania

„…mówię raz jeszcze, tak jak podczas Światowych Dni Młodzieży w Lizbonie: „Rise up! – Powstańcie!”. Obudźmy się ze snu, wyjdźmy z obojętności, otwórzmy kraty więzienia, w którym czasami się zamykaliśmy, aby każdy z nas mógł odkryć swoje powołanie w Kościele i w świecie, i stać się pielgrzymem nadziei i budowniczym pokoju! Bądźmy pasjonatami życia i zaangażujmy się w pełną miłości troskę o tych, którzy nas otaczają i o środowisko, w którym żyjemy. Powtarzam: miejmy odwagę zaangażować się! […]
Ludziom młodym, zwłaszcza tym, którzy czują się oddaleni lub nie ufają Kościołowi, chciałbym powiedzieć: dajcie się zafascynować Jezusowi, kierujcie do Niego wasze ważne pytania poprzez karty Ewangelii, pozwólcie się zaniepokoić Jego obecnością, która zawsze wprowadza nas w zbawienny w kryzys. On szanuje naszą wolność bardziej niż ktokolwiek inny, nie narzuca się, lecz proponuje siebie: pozostawcie Mu przestrzeń, a odnajdziecie swoje szczęście w pójściu za Nim, a jeśli tego od was zażąda, w całkowitym oddaniu się Jemu”.

Ojciec święty Franciszek,
Orędzie na Światowy dzień modlitwy
o powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego 2024

fot. TemplumChristi.pl

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Alleluja, Jezus żyje!

Jeżeli zrozumiemy czas przybliżający nas do dnia Wielkiej Nocy  jako zaproszenie do bycia w Kościele, w bliskości ze Zmartwychwstałym, to wtedy możemy odnaleźć pokój i radość, niezależnie od okoliczności zewnętrznych.

Dokonajmy przejścia od patrzenia na życie przez pryzmat lęku do pewności i zaufania.

Z okazji Świąt Wielkanocnych 2024 r. życzymy wszystkim zaglądającym na naszą stronę wielu łask Bożych w bliskości ze Zmartwychwstałym.

Jezus jest z nami. Alleluja!

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Konferencja z dnia skupienia wspólnoty, którą wygłosił
ks. dr Adam Wilczyński

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Wielki Post to czas pielęgnowania kultury życia
i przebaczenia (Jan Paweł II)

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

                         fot. Wambierzyce. Jezus w objęciach Symeona

Drugiego lutego to Dzień Życia Konsekrowanego.
To święto wszystkich osób poświęconych Panu Bogu przez śluby ubóstwa, czystości, posłuszeństwa. Życie poświęcone w szczególny sposób Bogu i ludziom poprzez profesję rad ewangelicznych - to także najkrótsze określenie świeckiego życia konsekrowanego.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Stolica Apostolska dekretem Dykasterii ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ustanowiła Prymasa Kardynała Stefana Wyszyńskiego patronem instytutów świeckich  w Polsce. Dokument został przekazany na ręce Joanny W.,  przewodniczącej Krajowej Konferencji Instytutów Świeckich przez biskupa Jacka Kicińskiego przewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Uroczystość miała miejsce 25 stycznia 2024 roku siedzibie Sekretariatu Episkopatu Polski w Warszawie.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Z myślą o Niedzieli Słowa Bożego

"Oto zaproszenie Jezusa: Bóg stał się tobie bliski, więc uświadom sobie Jego obecność, uczyń miejsce na Jego Słowo, a zmienisz spojrzenie na swoje życie. Chciałbym też ująć to w następujący sposób: podporządkuj swoje życie Słowu Bożemu. […] Możemy więc, bracia i siostry, zadać sobie pytanie: gdzie moje życie znajduje ukierunkowanie, skąd czerpie orientację? Czy z wielu słów, które słyszę, czy ze Słowa Bożego, które mnie prowadzi i oczyszcza? I które aspekty we mnie wymagają zmiany i nawrócenia?

[...] Nie rezygnujmy ze słowa Bożego. Jest to list miłosny napisany dla nas przez Tego, który zna nas jak nikt inny. Czytając je, słyszymy na nowo Jego głos, widzimy Jego twarz, otrzymujemy Jego Ducha. Słowo przybliża nas do Boga: nie trzymajmy go z dala. Nośmy je zawsze przy sobie, w kieszeniach, w telefonach. Zapewnijmy mu godne miejsce w naszych domach. Umieśćmy Ewangelię w takim miejscu, abyśmy pamiętali o jej codziennym otwieraniu. Może na początku i na końcu dnia. Aby wśród wielu słów, które docierają do naszych uszu, niektóre wersety słowa Bożego dotarły do naszych serc".

Ojciec święty Franciszek

foto.  http://milosierdzie.archibial.pl

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

                                                                                  fot.niedziela.pl

Niech okres Bożego Narodzenia będzie dla nas wszystkich
czasem radości i pokoju.
Niech Boże Dziecię błogosławi nam,
abyśmy, pełni miłości,
dzielili się nią z bliźnimi
w codzienności,
do której Bóg nas pośle w 2024 roku.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

"W sposób szczególny w tych tygodniach, starannie przygotujmy dom serca, aby był uporządkowany i gościnny. Czujność oznacza bowiem utrzymywanie serca w gotowości. Jest to postawa strażnika, który w nocy nie daje się ogarnąć znużeniu, nie zasypia, ale trwa czuwając w oczekiwaniu na światło, które przyjdzie. Pan jest naszym światłem i dobrze jest przygotować serce na przyjęcie Go modlitwą i ugość Go miłością, są to dwa przygotowania, które, że tak powiem, sprawiając, że czuje się dobrze. W związku z tym mówi się, że święty Marcin z Tours, człowiek modlitwy, po oddaniu połowy swojego płaszcza człowiekowi ubogiemu, śnił o Jezusie odzianym właśnie w tę część płaszcza, którą dał. Oto piękny program na Adwent: spotkać Jezusa, który przychodzi w każdym bracie i siostrze, którzy nas potrzebują i podzielić się z nimi tym, co możemy: wysłuchaniem, czasem, pomocą."
Ojciec święty Franciszek

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Dnia 17 listopada 2023 r. Wikariusz Generalny Diecezji Kieleckiej, Ksiądz Biskup Andrzej Kaleta, wydał imprimatur, czyli zatwierdził i dopuścił do użytku „Koronkę do Chrystusa Króla”.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Konferencja wygłoszona na dniu skupienia wspólnoty
Ks. dr Tomasz Szczepanik

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

„Kościół potrzebuje wierzących i oddanych księży, rozmodlonych wspólnot zakonnych, zaangażowanych świeckich, żyjących w zgodzie i wzajemnej miłości rodzin, pragnących dojrzewać w wierze dzieci i młodzieży. Takich ludzi potrzebuje Kościół, by szerzyć w świecie Ewangelię. Kościół potrzebuje ludzi, którzy przede wszystkim życiem będą mówić: „Przybliżyło się do was królestwo Boże”. […] Misją uczniów Jezusa jest być w świecie, być pośród ludzi, nie uciekać od nich, nie zamykać oczu na ich problemy, nie ograniczać bycia z nimi jedynie do kontaktów z tymi, którzy ich reprezentują na różnych szczeblach władzy. Być z ludźmi to wejść pod dach ich radości i smutków, sukcesów i porażek. […]

Uczeń Jezusa powinien godzić się z tym, że ma być bezbronny jak owca. Ma ufać Panu, czyli wierzyć, że Pan go ochroni. […] Jezus nie każe uczniom rozpytywać ludzi o ich pochodzenie, poglądy, sytuację życiową. Jemu zależy na tym, by Jego uczniowie byli ludźmi przynoszącymi pokój bez żadnych wstępnych warunków. Chodzi o takie nastawienie serca, które nie dzieli ludzi na godnych i niegodnych, lepszych czy gorszych, przyjaciół czy wrogów…”

bp Damian Muskus, 18.10.2023

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Kontynuując misyjne zaangażowania naszego Założyciela, Sługi Bożego Ojca Wojciecha Piwowarczyka, który starał się w rozmaity sposób ogarniać troską działania misyjne, wciągając w tę aktywność tak świeckich, jak i alumnów, duchowieństwo i zgromadzenia zakonne, również i nasza wspólnota w codziennej modlitwie poleca Panu Bogu misje na całym świecie.
Wielkopolski ośrodek instytutu sprawuje patronat nad posługą misjonarza pracującego na Madagaskarze – ojca Adama Brodzika, werbisty. Dzielimy się więc najnowszymi wieściami…

10 września 2023 r. w wiosce Ambohinihaonana na Madagaskarze zainaugurowano działalność nowej misji, która będzie obejmowała okoliczne wioski. Nowa parafia nosi wezwanie św. Jana Vianney’a. Po raz pierwszy w całej historii świata zamieszkał tu niedawno ksiądz, który organizuje nie tylko życie religijne, ale i buduje szkołę, która wkrótce obejmie aż 200 dzieci w wieku od 5 do 16 lat (wcześniej istniały małe drewniane domki dla mniejszej liczby dzieci) oraz bursę dla 36 osób, od zera.
W wiosce bywa - paradoksalnie - zasięg internetowy, ojciec nie ma natomiast źródła prądu, aby chociażby naładować telefon komórkowy. Szkoła i internat również potrzebują elektryczności, stąd potrzeba założenia instalacji solarnej. Bursa jest niezbędna dla dzieci, które mieszkają zbyt daleko (nawet w odległości kilkunastu kilometrów), a doroczne dwie pory deszczowe i regularnie powracający cyklon sprawiają, że codzienne dochodzenie do szkoły w terenie obfitującym w rozlewające się wody bywa niemożliwe przez długie tygodnie. Konieczne są meble do bursy. Szkoła nie zapewnia wyżywienia. Symboliczne czesne, powiększone miesięcznie jedynie o woreczek ryżu o objętości mniejszej niż znana nam puszka groszku, nie zaspokoi potrzeb placówki...
Ojciec Adam poszukuje wsparcia dla swoich inicjatyw. Potrzebna pomoc materialna, ale może narodzą się i inne inicjatywy…

Jeśli możesz pomóc finansowo: konto referatu misyjnego ojców werbistów w Pieniężnie, przelewy w złotówkach: 42 1240 1226 1111 0000 1395 9119. W tytule wpłaty trzeba podać koniecznie: o. Adam Brodzik, Madagaskar

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Prawda o Wniebowzięciu Matki Bożej stanowi dogmat naszej wiary, choć formalnie ogłoszony stosunkowo niedawno - przez papieża Piusa XII 1 listopada 1950 r. w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus:

"...powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej" (Breviarium fidei VI, 105)

Czytaj więcej: Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

I. Droga kształtowania powołania człowieka świeckiego

1. Kim są zaangażowani świeccy?
Papież Franciszek w liście do kardynała Marca Ouelleta, przewodniczącego Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej, napisał:
„Jedną z największych deformacji Kościoła jest dzisiaj klerykalizm… Prowadzi on do instrumentalnego traktowania świeckich. Duszpasterzem jednak nie jest ten, kto mówi świeckim, co mają robić i co mają mówić. Świeccy wiedzą to już bez naszych wskazówek
i wiedzą to lepiej od nas. (…) Naszym zadaniem jako pasterzy jest natomiast umacniać lud w jego wierze i nadziei: będąc z nimi, dzieląc z nimi ich marzenia, wspólnie dokonując refleksji, a przede wszystkim wspólnie z nimi modląc się (…).
Zbyt często myślimy, że świeccy zaangażowani w Kościele to ci, którzy pracują na rzecz parafii lub diecezji. Doprowadziliśmy do wytworzenia pewnej elity laikatu: osób, które poświęcają się «sprawom księżowskim». W ten sposób pozostawiliśmy na boku tych naszych braci, którzy każdego dnia wypalają swą nadzieję w walce, aby żyć wiarą”.

Czytaj więcej: Na czym polega powołanie świeckich i jak je rozwijać?

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Okiem psychologa

ZMARTWYCHWSTANIE – PEWNOŚĆ I ZWĄTPIENIE

Francuski filozof Kartezjusz znany jest z powiedzenia „myślę, więc jestem”. W ten sposób uznał, że skoro fakt myślenia jest niepodważalny, więc też istnienie podmiotu myślącego jest pewne. Niektórzy, parafrazując tę myśl, mówią „wątpię, więc jestem”. Bo rzeczywiście, człowiek jest istotą rozumną i myślącą, która chce poznać obiektywną rzeczywistość i odkryć prawdę. Ale jest też faktem, że w procesie myślenia pojawia się wątpienie, pytanie o możliwość zaistnienie danego zjawiska. Wątpienie pojawia się szczególnie wtedy, gdy trudno jest empirycznie udowodnić zakładaną tezę.
Można więc powiedzieć, że pewność i wątpienie to dwa bieguny ludzkiego myślenia.

Wielkanoc jest świętem zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Czy łatwo jest nam uwierzyć w zmartwychwstanie? A czy łatwo było uwierzyć apostołom i uczniom Jezusa?
Arcybiskup Fulton J. Sheen, w książce „Droga do pokoju serca”, wydanej w 2020 r., pisze „...najdziwniejsze w Wielkanocy jest to, że chociaż Jego uczniowie słyszeli, jak mówił, że zerwie więzy śmierci, to gdy rzeczywiście tego dokonał, nikt w to nie uwierzył. Musieli zostać o tym przekonani bez cienia wątpliwości... Wyznawcy Jezusa nie spodziewali się zmartwychwstania. Nie uwierzyła w to nawet Maria Magdalena, która jeszcze w tym samym tygodniu słyszała o zmartwychwstaniu, będąc świadkiem wskrzeszenia Łazarza z grobu. W niedzielę przyszła do grobu z wonnościami, aby namaścić ciało – a nie żeby powitać zmartwychwstałego Zbawcę. W drodze do grobu niewiasty zadawały sobie pytanie: „Kto odsunie nam kamień od wejścia do grobu?”(Mt 16,3). Ich zmartwieniem było to, jak same dostaną się do środka, a nie to, jak Zbawiciel wyjdzie na zewnątrz. Kiedy Maria Magdalena zastała grób pusty, nawet nie pomyślała o zmartwychwstaniu. W Jezusie widziała ogrodnika. Kiedy opowiedziała uczniom o zmartwychwstaniu, oni pobiegli do grobu, by empirycznie, na własne oczy przekonać się, że grób jest pusty. Piotrowi i Janowi cały tydzień zajęło przekonanie pozostałych apostołów o zmartwychwstaniu Pana, przy czym jeden z nich (Tomasz) zażądał przeprowadzenia naukowego dowodu polegającego na włożeniu swojego palca w przebite ręce.” (s. 252-253).

Jezus wielokrotnie zapowiadał swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Jednak nie jest łatwo uwierzyć w tak nieprawdopodobny scenariusz. Człowiek wciąż poszukuje dowodów, aby odsunąć od siebie wątpliwości.

Lucyna

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Konferencja wygłoszona na dniu skupienia wspólnoty.
Ks. Michał Kościański, dr teol., " Modlitwa w nauczaniu sługi bożego ks. Wojciecha Piwowarczyka"

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

To jest hasło – motto Programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce na 2022/2023 rok. W każdą niedzielę podczas mszy świętej, wypowiadając Credo, wyznaję: „wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół…”. Kościół Chrystusowy jest właśnie taki: jeden, święty, powszechny i apostolski.

JEDEN
– to znaczy oparty na Piotrze. Jest to znak widzialny tej jedności.
Czy buduję tę jedność? Czy trzymam się Ojca Świętego, czy jest mi obojętny? „Gdzie jest Papież, tam jest Kościół”. Mam się zastanowić, czy przyjmuję z wiarą to, co Pan Bóg podaje mi za pośrednictwem papieża. Papież ma dar nieomylności, gdy przemawia ex cathedra i w sprawach moralności.
Może idę swoją drogą i łamię Ewangelię. Czy nie głoszę własnej nauki w imieniu Kościoła? A ma to być Ewangelia i mam żyć Ewangelią.
Czy to, co mówię, prowadzi innych i mnie do Pana Boga?
„Wszystko. co czynisz, czyń dobrze i patrz na koniec”.
Przez kolejnych papieży Pan Bóg nam coś przypomina, coś chce nam powiedzieć.
Czy dbam o jedność w swojej parafii (wspólnocie)? Co mówię o proboszczu, wikarym, katechetach?
Jaka jest moja odpowiedzialność za jedność Kościoła?

ŚWIĘTY
– Kościół jest święty świętością Boga, a grzeszny grzesznością człowieka.
Ktoś powiedział: „gdyby wszyscy ludzie teraz byli w grzechu śmiertelnym, to Kościół tak będzie święty świętością Boga”.
Głównym celem Kościoła jest prowadzenie ludzi do świętości.
Największą chwałą Pana Boga jest zbawiony człowiek i jeżeli cokolwiek robię w tym celu, to przynoszę chwałę Bogu. Miarą świętości jest miłość.
Czy trwam przy Panu Jezusie? Czy swoim życiem okazuję Jemu miłość?

POWSZECHNY
– to znaczy, że jest otwarty dla wszystkich.
Czy troszczę się o tych, których Pan Jezus stawia na mojej drodze?
Czy wychodzę i ich szukam? Czy czekam, aż przyjdą?
Może pozostaje „tylko” modlitwa, ofiarowane cierpienie.
Czy nie wykluczam kogoś?

APOSTOLSKI
– to znaczy, że w Kościele głoszona jest nauka Chrystusa, jaką przejęli Apostołowie, jest to nauka ciągła, tożsama.
Kościół tak samo naucza jak Apostołowie, to jest apostolskość nauki, sukcesja apostolska.
Nowa ewangelizacja to znaczy, że jest to takie nauczanie jak Apostołów.
(Do medytacji: J 17,6-19; J 17, 20-25)

Na podstawie notatek poczynionych w czasie konferencji na dniu skupienia

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Modlitwa ciszy. Jak być z Bogiem bez słów?
LINK DO KONFERENCJI
Ks. dr hab. Andrzej Muszala

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Konferencja wygłoszona na dniu skupienia wspólnoty.

Ks. prof. Rafał Dudała - Kształtowanie sumienia

cześć I

część II

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Zbliżający się czas Świąt Wielkiej Nocy 2023 roku przypomina nam kolejny raz, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. Dzięki łasce i odkupieniu przez Chrystusa, doświadczając śmierci,  my także zmartwychwstaniemy do życia z Nim i w Nim. Będziemy na zawsze w bliskości Chrystusa Króla. Jezus przekonuje nas o realności tego faktu, mówiąc: Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją (Łk 20,38).

Odkryjmy w sobie Jego dary, którymi nas obdarzył i dzięki którym byłyśmy w stanie usłyszeć Jego wołanie Pójdź za Mną – na teraz i na wieczność.

Życzymy, by Święta Wielkanocne  2023 umocniły w nas siłę zawierzenia Miłości, by ukształtowały w nas mocną, osobową więź ze Zmartwychwstałym, by były początkiem niekończącego się pocieszenia i nadziei. 

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

==>Link do konferencji<==

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Konferencja wygłoszona na dniu skupienia wspólnoty.

Apostolstwo osób świeckich konsekrowanych w codzienności. Aktywność i życie modlitwy.
ks. Łukasz Zygmunt dyrektor Duszpasterstwa Diecezji Kieleckiej, rzecznik prasowy Diecezji Kieleckiej.

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Rozmowy niedokończone: Sens życia ludzkiego- Wiara i Nauka

Link do audycji

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Wierzę w Kościół Chrystusowy
Konsekrowani świadkami wiary w Kościele
i w świecie

List Przewodniczącego Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego na Dzień Życia Konsekrowanego 02.02.2023 r.

Bracia i Siostry w Chrystusie Panu! Święto Ofiarowania Pańskiego, potocznie zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej, z ustanowienia św. Jana Pawła II jest Światowym Dniem Życia Konsekrowanego. W tym dniu dziękujemy szczególnie za dar wszystkich, którzy realizują swoje powołanie poprzez oddanie się Chrystusowi na Jego wyłączną własność. Życie według ślubowanych rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa stanowi najbardziej radykalny wyraz naśladowania Jezusa Chrystusa. Wszystko to dokonuje się mocą wiary przeżywanej w Kościele, który jest Rodziną dzieci Bożych; jest naszym domem i naszą Matką.

Wyznawać wiarę w Kościół – tworzyć wspólnotę

Dzisiejsza liturgia słowa prowadzi nas do Świątyni – DOMU BOGA. Maryja wraz z Józefem przynoszą Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu (Łk 2,22). Uczynili to zgodnie z Prawem Pańskim, według którego każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu (Łk 2,23). Rozważanie tego ewangelicznego wydarzenia z życia Świętej Rodziny przypomina nam, że wiara, którą przeżywamy w codzienności, aktualizuje się w Świątyni. Jest ona miejscem doświadczenia wspólnoty ducha i przestrzenią budowania wzajemnych więzi z Bogiem i między sobą. W Świątyni jest obecna prorokini Anna służąca Bogu wiernie w postach i na modlitwie (por. Łk 2,37) oraz starzec Symeon wyczekujący pociechy Izraela, który przyszedł tam za natchnieniem Ducha (por. Łk 2,25.26). Wczytując się uważnie w wersety tej ewangelicznej perykopy nie sposób nie zauważyć, że wszyscy oni tworzą wspólnotę osób, których życie opiera się na słowie Bożym; wspólnotę wiary przeżywanej
w postawie wierności i otwartą na natchnienia Ducha Świętego.
Te trzy elementy wspólnoty wiary: słowo, wierność i otwartość na Ducha Świętego stanowią istotny element życia każdej osoby konsekrowanej. Wyznawać wiarę w Kościół Chrystusowy, to przede wszystkim rozważać słowo Boże, wiernie trwać na modlitwie i być otwartym na to, co Duch Święty chce nam powiedzieć – szczególnie poprzez nauczanie Kościoła.
Mając to wszystko na uwadze, dokument Rozpocząć na nowo od Chrystusa przypomina nam, że życie konsekrowane, w swym ciągłym następowaniu po sobie i utrwalaniu się coraz to nowych form, jest już samo w sobie wymownym wyrazem obecności Pana, prawie czymś w rodzaju Ewangelii otwierającej się w ciągu wieków. Staje się ono rzeczywiście jakby historyczną kontynuacją szczególnej obecności zmartwychwstałego Pana (RdCH 2).
W obecnej sytuacji, gdy wartość życia wspólnotowego w wymiarze rodzinnym, społecznym i międzynarodowym doświadcza wielu podziałów i dramatów, osoby konsekrowane stają się promotorami duchowości komunii, której źródłem jest wiara w Jezusa Chrystusa (por. VC 51). Ta wiara rodzi nadzieję, która nie pozwala zatrzymać się w postawie bierności czy zniechęcenia, lecz podnosi wzrok ku górze, skąd nadchodzi pomoc - Pomoc od Pana, który stworzył niebo i ziemię (Ps 121).

Żyć wiarą na co dzień – Chrystusowy styl życia

Rodzice Jezusa, gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim (Łk 2, 32). Wypełnienie Prawa zawartego w słowie Bożym stanowi podstawę także i naszej wiary. Nie wystarczy mówić: Panie, Panie, lecz potrzeba słowo zamieniać w czyn - Wiara bez uczynków jest martwa (por. Jk 2,14-26). Mamy świadomość,że w dzisiejszej rzeczywistości coraz więcej osób przyjmuje jedynie deklaratywny sposób przeżywania swojej wiary. Stąd też niezwykle ważne jest świadectwo wiary realizowanej w codzienności, które ściśle wiąże się z słuchaniem i wypełnianiem słowa Bożego.
Osoby konsekrowane towarzyszą nam poprzez swoją obecność. Obecność miłosierną, pełną zatroskania, ale także przez obecność milczącą przepełnioną modlitwą w intencjach Kościoła i świata. W minionym roku byliśmy świadkami beatyfikacji 10 sióstr męczenniczek elżbietańskich - s. M. Jahn Paschalis i dziewięciu Jej Towarzyszek. Ich świadectwo wiary staje się dla współczesnej kultury powierzchowności zaproszeniem, by nie zatrzymywać się na tym, co zewnętrzne i przemijające. Trwając wiernie przy powierzonych ich opiece osobach oraz broniąc swojej i ich godności, przyjęły krzyż cierpienia i wzgardy, stając się dla nas wzorem odkrywania prawdziwej Miłości. Oddając życie Chrystusowi i za Chrystusa są dziś dla nas wzorem miłości wiernej do końca. I choć – jak pisze autor biblijnej księgi Mądrości - zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, oni trwają w pokoju. Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności (Mdr 3,2-4).
Chrystusowy styl życia oparty na nieustannym poszukiwaniu i odkrywaniu woli Bożej sprawia, że osoby konsekrowane otwierają się nieustannie na działanie Ducha Świętego. Stąd też jesteśmy świadkami nowych dzieł apostolskich, które są odpowiedzią na współczesne znaki czasu: biedę materialną i duchową, hedonistyczną kulturę ciała, wykpiwanie pobożności i religijności, fałszywe zasady moralne oraz powszechne podważanie autorytetów.
Odpowiedzią osób konsekrowanych na taką rzeczywistość jest przede wszystkim postawa wierności wobec Boga i człowieka. Konsekrowani podejmują swoją posługę w imieniu Kościoła pośród ludzi ubogich, chorych i cierpiących, zarówno fizycznie, jak i duchowo. Towarzyszą świadectwem życia w kształtowaniu postaw życiowych naszych dzieci i młodzieży. Są obecni w życiu wielu małżeństw i rodzin. Ponadto wszechstronna działalność misyjna sprawia, że wezwanie Chrystusa do nieustannej ewangelizacji jest obecne w świadomości każdej wspólnoty zakonnej.

Dzielić się wiarą z innymi - świadkowie miłości

W dzisiejszym pierwszym czytaniu z Księgi proroka Malachiasza czytamy: Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego Wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie (Ml 3, 1). W tych słowach Bóg zapowiada swoje ostateczne przyjście i czasy, które bezpośrednio poprzedzą Jego przybycie. Czasy te - jak słyszymy - będą poprzedzone działalnością anioła, który ma przygotować drogę dla Pana. Wiemy, że czasy ostateczne trwają od dokonania przez Chrystusa dzieła Odkupienia. Żyjemy zatem w czasach ostatecznych. Czekamy jako Kościół - wspólnota wiary na powtórne Jego przyjście. To przyjście będzie ostateczne i definitywne. W tym czasie Bóg nie zostawia swego ludu. Nadal na różne sposoby przemawia do nas, by nas przygotować na spotkanie z Nim samym. W tym kontekście spoglądamy na życie konsekrowane. Jest ono bowiem zapowiedzią tego, co nastąpi w wieczności. Siostry i bracia trwający w życiu konsekrowanym, wpatrzeni w Pana, przypominają nam, że nie mamy tutaj trwałego miasta (Hbr 13,14), nasza bowiem ojczyzna jest w niebie (Flp 3, 20). Historia nasza zmierza ku nowemu niebu i nowej ziemi (Ap 21, 1), gdzie Bóg otrze z naszych oczu wszelką łzę, a śmierci odtąd już nie będzie (por. Ap 21, 4).
Osoby konsekrowane dzieląc się bezinteresownie miłością przypominają nam, że nasze życie jest pielgrzymką. I w tej pielgrzymce ważne jest tylko to, ile pozostawimy dobra
w sercu drugiego człowieka. Pod koniec życia – jak pisał św. Jan od Krzyża – będziemy sądzeni z miłości. Na drugą stronę życia zabierzemy ze sobą tylko miłość. Ważne byśmy tę miłość tu na ziemi poznawali, zachowywali i wypełniali każdą chwilą swego istnienia.

Zakończenie

Drodzy Bracia i Siostry, osoby konsekrowane zasługują na wdzięczność ze strony całej wspólnoty kościelnej. Oddani życiu kontemplacyjnemu, siostry zakonne i zakonnicy zaangażowani w dzieła apostolskie, członkowie instytutów świeckich i stowarzyszeń życia apostolskiego, pustelnicy, dziewice i wdowy konsekrowane - świadczą o miłości do Chrystusa, idąc drogą proponowaną przez Ewangelię. Dziękujemy dziś za dar ich życia, powołania, a nade wszystko dar wiary w Kościół Chrystusowy. Prośmy też o nowe i wierne powołania do wszystkich form życia konsekrowanego.

+ Jacek Kiciński CMF
Przewodniczący Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego KEP

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

                           „Wszelkie kryzysy rozpoczynają się od braku modlitwy. Kiedy przestajemy przebywać z Jezusem sam na sam” – podkreśla o. Krzysztof Pałys.

„Największe kryzysy u ludzi Kościoła przychodziły, gdy chrześcijanie przestawali się modlić, a swoją samotność zamiast Bogiem zaczynali zapełniać światem. Kiedy przyjemności notorycznie mylili ze szczęściem. A potem z przerażaniem odkrywali, że lęku w nich jest coraz więcej. (...) To stara i wciąż aktualna prawda. Wszelkie kryzysy rozpoczynają się od braku modlitwy. Kiedy przestajemy przebywać z Jezusem sam na sam” – pisze dominikanin.

Modlitwa to podstawa. Święci od wieków podkreślali ogromną wartość modlitwy. Ona daje pokój serca. To się przekłada na pokój w otoczeniu. I nie chodzi o wielogodzinne powtarzanie na pamięć tych samych słów bez refleksji. Chodzi o modlitwę serca, czy długą, czy krótką. Czy na różańcu, czy własnymi słowami. „Módl się nie więcej, ale... lepiej i ufaj” – podkreślał św. Maksymilian Maria Kolbe.

Modlitwa to zaufanie do Jezusa. Najlepszym styczniowym postanowieniem będzie właśnie te: znaleźć czas na przebywanie z Jezusem sam na sam na modlitwie. 

Warto sobie wziąć do serca Jego słowa: „Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”. 

„Jeżeli Bóg w życiu jest na pierwszym miejscu, wszystko znajdzie się na właściwym miejscu” – podkreślał św. Augustyn.

(źródło: opoka.org.pl)

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Sługa Boży i główna postać opracowania- ksiądz Wojciech Piwowarczyk, który przez wiele lat był ojcem duchownym alumnów seminarium i kapłanów diecezji kieleckiej, zostawił po sobie nie tylko przykład świętego kapłańskiego życia, ale także bogatą spuściznę swojego nauczania. Dlatego głównym celem pracy było ukazanie nauczania księdza Piwowarczyka na temat kapłaństwa. Dzięki niej postać księdza Piwowarczyka staje się bliższa dla wszystkich zainteresowanych nie tylko Kościołem powszechnym w ogólności, ale też sposobami realizacji powszechnego powołania do świętości. Jednym z powodów, dla którego autor zdecydował się na podjęcie badań na temat życia i nauczania Sługi Bożego księdza Wojciecha Piwowarczyka, jest jego trwający proces beatyfikacyjny. Oczywiście proces beatyfikacyjny może być silną motywacją do tego typu opracowań, ale wynikają z nich zawsze jeszcze inne owoce, m.in.: zachowanie i promowanie uporządkowanej wiedzy o znakomitych postaciach Kościoła; udostępnienie źródeł, do których nie każdy ma łatwy dostęp; wreszcie utrzymanie w pamięci przyszłych pokoleń świetlanego przykładu duchowości kapłańskiej, którym to przykładem był niewątpliwie ksiądz Wojciech Piwowarczyk.
O wiele ważniejsze są dalsze wnioski autora, że cechą charakterystyczną nauczania księdza Piwowarczyka są odniesienia nie tylko do dokumentów Kościoła, ale także do prac cenionych autorów z dziedziny duchowości kapłańskiej, nie było ono „suchą teorią, ale żywą praktyką”.
[…]Recenzowana rozprawa stanowi ważny wkład nie tylko do teologii duchowości, ale także dla historii Kościoła, ponieważ przedstawia w sposób pionierski wybitną postać Kościoła katolickiego w Polsce.

Z recenzji ks.dr.hab. Adama Rybickiego, prof.KUL

Rozprawa doktorska autorstwa ks. M. Kościańskiego stanowi ważne studium w zakresie polskiej teologii duchowości, zwłaszcza duchowości kapłańskiej. Podejmowane zagadnienia, będące rozwinięciem wyznaczonego tematu wskazują na aktualność zagadnień związanych z duchowością kapłańską.

Z recenzji bp prof. zw. dr hab. Jacka Kicińskiego CMF
(PWT we Wrocławiu)

__________________

Ks. Michał Kościański (ur. 2 maja 1980r. w Częstochowie)- absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Kielcach, doktor teologii duchowości, wikariusz parafii św. Józefa Robotnika w Kielcach.

Rozprawa doktorska

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

"Konsekracja chrzcielna i wypływające z niej życie konsekrowane są wezwaniem, ale przede wszystkim łaską, by iść śladami Chrystusa do wieczystej Ojczyzny, do domu Boga Ojca, gdzie każda konsekracja znajdzie swe spełnienie w Trójcy Przenajświętszej."

(z Listu na Dzień Życia Konsekrowanego 2017)

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Życzymy wszystkim zaglądającym na naszą stronę,
by Boże Narodzenie 2022
uczyniło nas radosnymi świadkami
narodzonego Chrystusa.
Niech On będzie w centrum naszego jestestwa,
gdy w 2023 r. będziemy szli z wiarą, nadzieją,
miłością służyć Bogu i ludziom.
Na tę drogę niech nam wszystkim
błogosławi Chrystus Król!

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

Nowenna do Dzieciątka Jezus,
która trwa od 16 do 24 grudnia włącznie,
jest jedną z form bezpośredniego przygotowania
do świąt Bożego Narodzenia.

Link do Nowenny

Zdjęcie: Ewa Sądej/ Nasz Dziennik

Szczegóły

Kategoria: Aktualności

 "Kryzys powołania" konferencja wygłoszona przez
ks. dr Adama Wilczyńskiego na dniu skupienia wspólnoty.