Siostry bezhabitowe, chociaż nie noszą habitów i starają się prowadzić życie ukryte, należą do zgromadzeń zakonnych (VC 9, kan. 607), tzn. składają publiczne śluby czasowe i wieczyste oraz podejmują życie wspólne. Zgromadzenia bezhabitowe zostały założone przez błogosławionego Honorata Koźmińskiego, kapłana w XIX wieku w Polsce na terenie ówczesnego zaboru rosyjskiego.?Świeccy konsekrowani (kan. 710-714) żyją w świecie indywidualnie, z własną rodziną lub z osobą z Instytutu w kontekście doczesnych struktur, które ożywiają duchem Ewangelii. Składają publiczne śluby czasowe i wieczyste, uznane przez Kościół, zachowują w tajemnicy fakt własnej konsekracji i zapewniają Kościołowi skuteczną obecność w społeczeństwie (VC 10).
Dziewice konsekrowane Radością i nadzieją napawa fakt, że znów rozkwita dziś starożytny stan dziewic Bogu poświęconych, którego istnienie w chrześcijańskich wspólnotach jest poświadczone od czasów apostolskich. Dziewice konsekrowane przez Biskupa łączą się szczególną więzią z Kościołem lokalnym, któremu służą z poświęceniem, chociaż pozostają w świecie. Żyjąc osobno lub wespół z innymi, są szczególnym eschatologicznym wizerunkiem niebiańskiej Oblubienicy i przyszłego życia, w którym Kościół zazna wreszcie pełni miłości do Chrystusa-Oblubieńca. (Vita Consecrata nr 7) Kan. 604 - § 1. Do wspomnianych form życia konsekrowanego dochodzi stan dziewic, które – wyrażając święty zamiar gruntowniejszego naśladowania Chrystusa – są Bogu poświęcone przez biskupa diecezjalnego według zatwierdzonego obrzędu liturgicznego, zostają zaślubione mistycznie Chrystusowi, Synowi Bożemu, i przeznaczone na służbę Kościołowi. § 2. Dziewice mogą się zrzeszać dla wierniejszego wypełnienia swojego zamiaru oraz dla służby Kościołowi, odpowiadającej ich własnemu stanowi i pracy wykonywanej przy wzajemnej pomocy.
